แท็กซี่ 001
ชีวิตในเมืองหลวง สำหรับคนที่ขับรถไม่เป็นอย่างหน่อย การได้นั่งรถแท๊กซี่ แทบเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน วันหนึ่งหน่อย ขึ้นแท๊กซี่ไปกับแฟน ปกติแล้วแฟนจะขึ้นข้างหลังพร้อมกัน แต่วันนี้แฟนนั่งหน้า และให้หน่อยนั่งหลัง ทันทีที่เข้าไปนั่ง สายตาก็จับจ้องไปยัง ตัวหนังสือที่เคลือบพลาสติคไว้อย่างดี ติดประกาศไว้กับเบาะหลังว่า “แท๊กซี่ไม่ใช่เทวดา จะไปทางไหน ขอให้บอก ไม่ใช่ขับไปใกล้ๆค่อยบอกทาง อมไว้ทำไม” “เตรียมเงินจ่ายค่ารถโดยสารด้วย จ่ายช้า มิเตอร์ขึ้น ไม่ใช่จ่ายค่าอาหาร” “ไปหลายที่ ขอเก็บมิเตอร์ใหม่ ค่ามิเตอร์ไม่ขึ้นมากว่า 15 ปีแล้ว” “ปิดเปิดประตูให้ระวัง สอนลูกหลานด้วย” แฟนหันมาถามว่า “วันนี้ทำงานสนุกไหม” หน่อยก็ตอบไปแค่เพียงว่า “สนุกจ๋า เดี่ยวค่อยคุยกัน” พลางครุ่นคิดตลอดทาง แฟนก็งงทำไมเงียบๆ และเมื่อถึงที่หมาย ก็จ่ายค่ารถอย่างรวดเร็ว จนแฟนแปลกใจว่าทำไมแย่งจ่าย (เพราะหน่อยกลัวแท็กซี่คนนี้ด่า 5555) จริงๆไม่รู้หรอกว่า แท๊กซี่บางคันเค้าคิดอย่างนี้ มันคงไม่มีอะไรผิดอะไรถูก แต่ถ้าทำตามที่เค้าบอกได้ “จ่ายเงินรวดเร็ว บอกเส้นทาง ปิดประตูรถดีดี” ถ้าทำได้ มันก็เร็วดีกับทั้งสองฝ่ายนะ