วันนี้ฉันทำงานแบบเงียบ ๆ ตั้งแต่ตื่นนอนยันค่ำ กับโปรเจกต์พากย์เสียงซีรีส์จีน 2 เรื่อง ที่ต้องใช้เวลาเพียง 9 วันในการประสานงานและจัดทีมให้ครบ
ฉันจัดการทีมแคสติ้ง ส่งงานทั้ง 2 เรื่องเรียบร้อย และที่สำคัญคือ… ฉันรู้สึก สนุกมาก
แม้วันนี้จะยังไม่มี “รายได้เข้ากระเป๋า” อย่างเป็นทางการ
แต่ใจฉันกลับเต็มไปด้วยความสุขบางอย่าง
ความอิ่มเอมจากการได้ทำงานที่ตัวเองรัก — งานพากย์เสียง
มันไม่ใช่แค่งานอีกต่อไปแล้ว มันคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงจิตใจฉันในวันที่เหนื่อย
แม้บางวันจะไม่มีรายได้เลย
แต่ก็ยังรู้สึก “อิ่มใจ”
เพราะฉันรู้ว่าเสียงของฉัน…กำลังเดินทางไปหาโอกาสที่ยิ่งใหญ่ในวันหน้า
และฉันยอมรับเลยค่ะ…
ฉันแพ้ทางงานพากย์เสียงจริง ๆ
เพราะมันไม่ใช่แค่อาชีพ — แต่มันคือหัวใจของฉัน ❤️
.
ที่น่าประหลาดใจกว่าการได้ทำงานวันนี้คือ…
ฉันกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง
ใช่ค่ะ…
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบกว่า 5 ปีที่ฉันกลับมาเขียนในเว็บไซต์ของตัวเอง
และมันไม่ใช่เพราะมีเวลาว่าง
แต่เป็นเพราะ ใจมันอิ่มจนอยากบันทึกเอาไว้
จากวันนี้ไป ฉันตั้งใจว่าจะเขียนเก็บไว้เรื่อย ๆ
ทั้งประสบการณ์ในการทำงานพากย์
ทั้งความคิดเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นระหว่างการทำงาน
หรือแม้แต่ความเหนื่อยที่ยังมีรอยยิ้มปนอยู่
หากใครแวะมาอ่านแล้วรู้สึกอะไรบางอย่าง
อยากเล่าเรื่องราวของตัวเอง หรือมีอะไรที่อยากถาม
ทิ้งคอมเมนต์ไว้ใต้โพสต์นี้ได้เลยนะคะ
เพราะฉันเชื่อว่า “เสียง” ไม่ได้มีไว้แค่พูด…
แต่มีไว้ “ส่งต่อความรู้สึก” ด้วยค่ะ 🎙️💬
